Buksevatn

7. oktober 2008 Buksevatn
Denne historien har nå blitt forsøkt skrevet om til leselig nynorsk. Finn fire feil.

--------------------------------------------------------------------------------

Nett no svirrar eg rundt og rundt, og ein positiv ting med det er at buksa mi held på å bli tørr.

Tenk at ikkje før man når di siste tohundre meterne er det at ein innser at ein skal nå slutten. Heile tida før hadde ein berre ein anelse om at det ein gong ville ta slutt, og imens var det lite forandring å spora der nere. Nei, husene såg like store ut nesten heile tida.

Eg sat på fyrste klasse luksus-supercomfort på flyet mellom Trondheim og Oslo. Der flyg kring fem slike fly om dagen. Eg fekk det for meg at verda hata meg, og det hadde eg rett i. Det er vel det som er merkeleg, for verda hatar eigentlig ingen. Ossen er det mulig at verda, beståande av antimaterie og materie, føler noko som helst? Eg trur at det kun er sjølve Gaia som har kjensler.

Med ett er det noko kvitt og rosaspraglete i høgre augokant som stel oppmerksemda mi, og eg ser eit fly, eit japansk pokemonfly, for eg sit ved flyvindaugoet. Den eine vengjen på pokemonflyet råker såvidt borti vengjen på flyet eg sit i, eg kunna svergja på at eg kjende eit lite støyt? Det var ein svert usannsynleg hendelse, at ein fyldig jumbojet besudla med stygge, japanske tegninger skulle ha klart å innta norsk luftrom. Vidare, kva gjorde det der? Var det eit russisk pokemonfly som tøyde grensene?

Eg sagde det til han som var romkameraten min på det som sida skulle vert hugsa som den urimelegt dyre folkehøyskulen, Rudolf.
"Hallo, Rudolf?" Rudolf lot som om han sov. Som om nokon kunna sova på flyet.
"SKA DU IKJE SJÅ NOKO FINT? NEIVEL"
Rudolf er livredd for å fly, så han tilbringjer stigninga og landinga med hovudet mellom knea og ein svart sov-i-ro over augone. Han rakk ikkje å sjå flyet, for sov-i-roen satt fast i svevn.
Eg gjekk bak åt flyet, fortsatt på veg til Trondheim, og der bak sat det tri flyvertinner.

"E der normalt atte det flyge fly sånn rett oppunder vingen på det here flyet, ella?" spurde eg.
"Hva behager?", svarte de yngste i kor, dei freista lata som ingeting.
"Da va eit fly som just flydde lika langs oss. Eg kunna svergja på at det råka borti vengjen..Ser piloten slike ting?"
"Rettelse: Pilotne, det er to som styrer flyet, ikke en. Flyet har jo to vinger. Akkurat. Det gjør ikke noe om den ene faller av. Neineinei. Akkurat som med lungene, og nyrene dine. Jada, det er helt normalt." Ho tok eit drag av den utende sigarettstumpen. Eg fatta det ikkje, eg hadde ikkje to nyrar? Så såg eg flyselskapnålane dei bar, dei hadde berre ein vinge.

Eg utbraut "Javel?", og gjekk på do i staden, for eg forstod at det var korkje eller meining i å snakke med dei. Eg såg det på film ein gong, at MacGyver, ein gong han var innestengd på ein damedo, klarte å rømma gjennom ventilen på damedoen. Skjønt ventilen i dette flyet sat heilt fast, og så som det bråkte då eg freista rikka han. Dei lurde på kva eg holdt på med. Eg trakk vatnet, sånn at dei skulle FORSTÅ at eg hadde vore på do, og så vaska eg hendene. Fyrste gongen eg har brukt flysåpe. Siste gongen. Trur det endo sit nokre såpemolekyler att på den plassen midla ringfing og styggfing, som sånn det klør. Då eg forlot toalettet, var dei sinte på meg, alle i heile kabinen, unntatt Rudolpf, for han sov. Eg hadde prøvd å rømma gjenom ventilen og laga ståk under klimakset i filmen dei alle såg på, den scenen kor Hugh Grant innrømmer at han hev teke feil, og blir så ått av [vakker skuespillerinne hvis navn jeg ikke erindrer]. Så sinna vart dei, at dei truga med å hiva meg ut av flyet. Dernest gav flyvertinnene meg buksevatn med eit eiget sett med mugger, med ein avbildning av ein ein-beintbukse. Så sinna vart dei, at dei heiv meg ut av flyet.